ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΚΛΕΚΤΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ.
Σε ηλικία 96 ετών έφυγε από τη ζωή, μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο πρώην Δήμαρχος Χολαργού, Παναγιώτης Παπαγιάννης, ο οποίος ανήλθε στο ανώτατο δημοτικό αξίωμα έως τον Απρίλη του 1967, που διώχθηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών και εξορίστηκε στη Γυάρο.
Γεννήθηκε το 1923 στη Μεσσήνη και ορφάνεψε από πατέρα το 1924. Κηδεμόνες του η μάνα του και αργότερα ο κατά 11 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του, δικηγόρος που χάθηκε στον πόλεμο της Αλβανίας.
Τελείωσε δημοτικό και γυμνάσιο στη Μεσσήνη και η γερμανοϊταλική κατοχή τον βρήκε στην Αντίσταση, όπου γνώρισε και τη γυναίκα του, γεγονός που προσδιόρισε και τη μελλοντική τους ζωή έως σήμερα και τη συμμετοχή τους στην αγωνιστική πορεία της Αριστεράς.
Έμεινε κρατούμενος εξόριστος περί τα 20 χρόνια, περιοδικά, στο Μακρονήσι, στην Ιταλία, στη Γυάρο, στη Λέρο, χωρίς να δικαστεί ποτέ και χωρίς να μετανοιώσει για τίποτα.
Ως αντιστασιακός και αριστερός συμμετείχε σε δύο Συνέδρια, το ένα το 1994, για την Αντίσταση και το άλλο το 1999, για τις πληγές του εμφυλίου πολέμου που οργάνωσε το Ελληνικό Κέντρο Πολιτικών Ερευνών του Παντείου Πανεπιστημίου, του οποίου υπήρξε συνεργάτης.
Στη διαδρομή των χρόνων του, « πολλών ανθρώπων είδε χώρες και γνώρισε γνώμες, όπως και τη ζωή και τα έργα τους», όπως έλεγε ο ίδιος.
Ήταν μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής της ΕΠΟΝ . Η γυναίκα του στον εμφύλιο πιάστηκε και βασανίστηκε.
Το 1944 αχνοφέγγει πια η αυγή της Αντιφασιστικής Νίκης. Η νέα γενιά με ειρηνικό στεφάνι στο μέτωπο, οραματίζεται το μέλλον χωρίς πείνα, φόβο και άγχος.
Παράλληλα ο αντιστασιακός αγώνας σκληραίνει…
Στα μέσα του 1945 διωκόμενος με μια βάρκα , διέσχίσε το Μεσσηνιακό κόλπο και από το Πεταλίδι έφτασε στην Καλαμάτα, όπου αγωνίστηκε παράνομα στην εκεί οργάνωση.
Αρχές του 1946 φτάνει καταδιωκόμενος στον Πειραιά. Η Αθήνα έχει γεμίσει πρόσφυγες κυνηγημένους από την ύπαιθρο.
Δραστηριοποιείται στην ΕΠΟΝ, συνδικαλιστής του φοιτητικού κινήματος, ήταν γραμμένος από παλαιότερα στη Νομική.
Δίπλα τους ωριμάζει ο εμφύλιος. Συλλήψεις, εκτοπίσεις, εκτελέσεις στους δρόμους.
Κυκλοφορεί με δύο ταυτότητες Παπαγιάννης στους φοιτητικούς χώρους – Καπογιαννόπουλος σαν πολίτης.
Αρχίζει ο εμφύλιος. Τον καταζητούν στους φοιτητικούς χώρους. Γραμματέας της ΕΠΟΝ Νομικής.
Το 1947 παντρεύτηκαν, μένουν σε ένα υπόγειο στη Νέα Σμύρνη, γράφουν συνθήματα σε πανεπιστημιακούς χώρους παρέα. Στη σχολή του δεν πλησιάζει δουλεύουν κάποια μεροκάματα, ο ίδιος σε εργοστάσιο στη Καλλιθέα και η γυναίκα του σε συμβολαιογραφείο.
Το 1947 συνελήφθη και βασανίστηκε η γυναίκα του και φυλακίστηκε στις φυλακές Αλεξανδράκη στην Καλαμάτα.
Ο Παναγιώτης Παπαγιάννης προσανατολίζεται για έξοδο στον Δημοκρατικό Στρατό. Τα πράγματα δυσκολεύουν. Αρχίζουν τα ερωτηματικά για την σκοπιμότητα και την έκβαση του εμφύλιου.
Άνοιξη του 1948 , στην πλατεία Καρύτση έκτελείται ο τότε υπουργός Εσωτερικών Λαδάς. Ακολουθεί ένα προγκρόμ διωγμών και συλλήψεων.
Συλλαμβάνεται σε μπλόκο στην Καλλιθέα με το όνομα Παπαγιάννης . Μεταφέρεται στο μεταγωγών Πειραιώς για εκτόπιση.
Σε επισκεπτήριο στο Μεταγωγών μαθαίνει από τη γυναίκα του ότι περιμένουν παιδί. Η εγκυμοσύνη, σε σύλληψη της αργότερα από την ασφάλεια την βοήθησε να μην εκτοπιστεί.
Ο Παπαγιάννης με το καράβι «ΕΦΗ» δεμένοι με τους συντρόφους του με χειροπέδες τους μεταφέρουν στην Ικαρία.
1949 Μακρόνησος. Ο τρόμος τυλίγει το νησί. Ατομικά και ομαδικά βασανιστήρια, με παρουσία γιατρών και νοσοκομειακών αυτοκινήτων πρώτων βοηθειών.
«Η ανθρώπινη ψυχή αμύνεται, όπως γράφει ο ίδιος. Καταφεύγει στην τρέλλα, στην αυτοκτονία και στον ηρωϊσμό της αντίστασης. Κάπιοι δραπετεύουν και πνίγονται. Άλλοι σπάζουν και γίνονται βασανιστές κι άλλοι κρύβουν την ψυχή τους σε κάποια άκρη του πολτοποιημένου σώματος τους μαζί με τις ιδέες τους. Δεν ξέρει κανείς ποιόν να λυπηθεί τον βασανιστή ή τον βασανισμένο.»
Αρχιβασανιστής στο Α’ Τάγμα ο τότε λοχαγός ασφαλείας και αργότερα δικτάτορας Ιωαννίδης.
1949 -1974 : Η μεταμφυλιακή εποχή.
1952 : Φύλλο πορείας από το Μακρονήσι , ειδικού τύπου, από εξόριστος έγινε στρατιώτης. Και ως προστάτης οικογένειας, μεταφέρθηκε από τότε στο Χολαργό.
Στην επιστροφή του από την εξορία συνδέεται με τις οργανώσεις της ΕΔΑ Βορείων Προαστείων .
1959: Εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος της τότε κοινότητας Χολαργού- Παπάγου και αρχίζει η θητεία του στην Αυτοδιοίκηση που κράτησε σχεδόν 30 χρόνια.
Γίνεται βασικό στέλεχος της επιτροπής Αυτοδιοίκησης της ΕΔΑ.
Εκδίδει τοπικές εφημερίδες, συμμετέχει στο κίνημα για την Παιδεία, σαν μέλος της συντονιστικής επιτροπής των Συλλόγων Γονέων Αττικής, (κεντροαριστερά).
1962-63 συνεχίζει τη δράση του και στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων της περιοχής
Το 1963 ορίζεται μη εκλέξιμος υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ στη Β΄Αθήνας.
Το 1964 εκλέχτηκε αντιδήμαρχος.
Ξημερώματα 21ης Απριλίου 1967 , Δήμαρχος του Χολαργού τότε βρίσκεται στο εργοτάξιο του Δήμου και συζητάει ανύποπτος με τους εργάτες.
«Μια πεταχτή σύσκεψη με το γραφείο της ΕΔΑ και μια συνεργασία με τον Μίμη Δαρειώτη, φοιτητή τότε, στέλεχος των Λαμπράκηδων, που αργότερα επικηρύχτηκε από τη δικτατορία.», γράφει ο Παναγιώτης Παπαγιάννης. Αδειάσανε έγκαιρα τα γραφεία της ΕΔΑ και ετοιμάζανε κάποια χειρόγραφα τρυκ και μετά χαθήκανε.
Διωκόμενος για ένα διάστημα, συνελήφθη στον Χολαργό, κάνοντας Πάσχα στο αστυνομικό τμήμα Νέας Ιωνίας.
Αρχές Μάη μεταφέρθηκε στη Γυάρο. Τέλη Ιούνη 1967 μεταγωγή στη Λέρο. Παρθένι, για τέσσερα χρόνια.
Έδιωξαν τη γυναίκα του από τη δουλειά που είχε την ευθύνη των δύο παιδιών τους και της άρρωστης μητέρας του.
Δεν του επέτρεψαν να παραστεί στην κηδεία της μητέρας του.
Τον Οκτώβρη του 1971, με τη διάλυση του στρατοπέδου στο Παρθένι, επιστρέφει στον Πειραιά και συναντιέται με τη γυναίκα του.
Το 1974 επανεξελέγη δημοτικός σύμβουλος και αντιπρόεδρος στον Ενιαίο Σύνδεσμο Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής.
Η θητεία του ως αιρετού έληξε το 1986 με παραίτηση. Ήταν υποψήφιος Δήμαρχος του συνδυασμού της Αριστεράς στο Χολαργό, που έλαβε το 25% των ψήφων.
Αντιπροσώπευσε την ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση σαν εισηγητής σε πολλά διεθνή συνέδρια. Διευθυντής του περιοδικού Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δίδαξε ως ειδικός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού .
Ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, με μεγάλη προσφορά στην πόλη μας και η απώλειά του είναι για όλους μεγάλη.
Εκδότης του περιοδικού “Τοπική Αυτοδιοίκηση” τις δεκαετίες ’70 και ’80, του μοναδικού τότε περιοδικού που κυκλοφορούσε για την Αυτοδιοίκηση και προωθούσε την αντίληψη της Τοπικής Ανάπτυξης και της Κοινωνικής Συμμετοχής.
Επιστημονικός υπεύθυνος του περιοδικού «Τετράδια Αυτοδιοίκησης» που ήταν και το πρώτο επιστημονικό περιοδικό που εξέδωσε η ΚΕΔΕ για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ο Παναγιώτης Παπαγιάννης διετέλεσε και Γραμματέας του Δ.Σ. της ΚΕΔΕ και ήταν ο πρώτος καθηγητής Τοπικής Αυτοδιοίκησης στα ΤΕΙ Καλαμάτας.
Θα μείνει σίγουρα στην ιστορία ως ο θεωρητικός πατέρας της Ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Όλες οι μελέτες, τα μεταπτυχιακά και τα συγγράμματα για την Τοπική Αυτοδιοίκησης έχουν αναφορές στο συγγραφικό του έργο.
Εξέδωσε αρκετά βιβλία όπως το «Χάρτες και η Ευρώπη της Αυτοδιοίκησης» που αποτελεί ένα φάρο για την τόσο επίκαιρη Πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης μέσα από την έννοια των της δικτύωσης των τοπικών αυτονομιών.
Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Παπάγου-Χολαργού, τιμήθηκε επανειλημμένα, με εκδηλώσεις και Τιμητική πλακέτα, για τη διαχρονική συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες και τη συμβολή του στο χτίσιμο μιας πιο δίκαιης κοινωνίας.
Αποχαιρετούμε τον εκλεκτό αγαπημένο μας σύντροφο με αισθήματα τιμής, συγκίνησης , σεβασμού και απεριόριστης συντροφικής αγάπης. Η παρουσία του σφράγισε μια ολόκληρη εποχή των αγώνων του ελληνικού λαού και η απώλεια του μας συγκλονίζει.
Καλό σου ταξίδι σύντροφε Παναγιώτη..
ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΠΑΠΑΓΟΥ-ΧΟΛΑΡΓΟΥ*Η κηδεία του θα τελεστεί με δημοτική δαπάνη την Τρίτη 5 Μαΐου 2020 και ώρα 11.00 π.μ. στο Κοιμητήριο Χολαργού
