Με μεγάλο ενδιαφέρον και ουσιαστική συζήτηση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 27 Γενάρη η εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Οργανώσεις Χολαργού- Παπάγου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με θέμα «Σύγχρονη και ασφαλής σχολική στέγη: Πολυτέλεια ή ζωτικής σημασίας υποδομές για τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς;». Στην εκδήλωση και τη συζήτηση συμμετείχαν εκπρόσωποι Συλλόγων Γονέων και εκπαιδευτικών, καταθέτοντας την αγωνία τους για την κατάσταση στα σχολεία για την οποία μίλησαν με γλαφυρό τρόπο, ενώ παρουσίασαν τα αιτήματά τους. 

Πριν την έναρξη της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε συνάντηση της βουλευτή Βόρειου Τομέα του ΚΚΕ, Αφροδίτης Κτενά, με αντιπροσωπεία του ΔΣ της Ένωσης Γονέων, στην οποία εκτέθηκαν μια σειρά προβλήματα που χρειάζεται να δρομολογηθεί η λύση τους, τόσο για την υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων όσο και για τη συνολική τους λειτουργία, το απαραίτητο εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό που εξακολουθεί να λείπει.

Στην ομιλία της η Αφροδίτη Κτενά, βουλευτής Βορείου Τομέα του ΚΚΕ, πανεπιστημιακός, μέλος του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας του ΚΚΕ, χαρακτήρισε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα τη συνάντηση με την αντιπροσωπεία της Ένωσης Γονέων και τόνισε ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ θα προωθήσει στη Βουλή μια σειρά αιτημάτων των γονέων. Στη συνέχεια ανέδειξε ότι το πρόβλημα της σχολικής στέγης οφείλεται στις προτεραιότητες του κράτους και της εκάστοτε κυβέρνησης, οι οποίες με βάση και την εμπειρία δεν είναι η κάλυψη των αναγκών σε σύγχρονα και ασφαλή σχολεία. Σημείωσε τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα από την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, να υπάρχει ένα αναβαθμισμένο σχολείο, με τις απαραίτητες υποδομές, εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό, ώστε να συμβάλλει καθοριστικά στην ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, για να αγαπήσουν τη γνώση, το ίδιο το σχολείο. Τόνισε ότι όσο αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται θα αυξάνεται και η αποστροφή στη μόρφωση, η οποία επιτείνεται και με τα νέα αναλυτικά προγράμματα, τον ανορθολογισμό που εισάγεται στα μαθήματα, τη μετατροπή του σχολείου σε ένα ατελείωτο εξεταστικό κέντρο, με σοβαρές επιπτώσεις στον ελεύθερο χρόνο, στα εμπόδια στην κοινωνικοποίηση των παιδιών, στο άγχος των οικογενειών για να τα βγάλουν πέρα με τα φροντιστήρια, την ανασφάλεια μετά το τέλος του σχολείου. 

Η βουλευτής του ΚΚΕ παρέθεσε μια σειρά στοιχεία και παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η εκπαίδευση των παιδιών της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας αντιμετωπίζεται ως κόστος και σταθερά υποχρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Την ίδια στιγμή, πάνω από 3 δις πληρώνουν τα νοικοκυριά κάθε χρόνο για φροντιστήρια. Αντιπαρέβαλε αυτή την πραγματικότητα με τα τεράστια κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αναφέροντας ότι οι 500 πιο κερδοφόροι μόνο το 2022 εμφάνισαν κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (EBITDA), 25,1 δισ. ευρώ. Καυτηρίασε τις προκλητικές φοροαπαλλαγές που έχουν εξασφαλίσει από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τη στιγμή που το λαϊκό εισόδημα ροκανίζεται από την καλπάζουσα ακρίβεια, τους άδικους έμμεσους φόρους και τον ΦΠΑ στα πλατιά είδη λαϊκής κατανάλωσης, την εμπορευματοποίηση μιας σειράς κρίσιμων τομέων και υπηρεσιών, όπως η υγεία και η παιδεία, που αναγκάζεται ο λαός να χρυσοπληρώνει. Ενδεικτικά σχετικά με τις προτεραιότητες της κυβέρνησης ανέφερε την προκλητική αναλογία στους άμεσους φόρους, όπου οι εισπράξεις του κρατικού προϋπολογισμού είναι σε αναλογία 95% από φυσικά πρόσωπα και μόλις 5% σε νομικά πρόσωπα, δηλαδή μεγάλες επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή που διαφημίζονται τα περίφημα «πλεονάσματα» από την κυβέρνηση της ΝΔ και τα «μαξιλάρια» από το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, που παρέδωσαν στην κυβέρνηση της ΝΔ, σύμφωνα με μελέτες το μηνιαίο εισόδημα των λαϊκών νοικοκυριών φτάνει έως τις 19 του μήνα. Στην ομιλία αποκάλυψε επίσης ότι η διαφήμιση που γίνεται από όλα τα κόμματα του συστήματος για τα δις του Ταμείου Ανάκαμψης δεν αφορά τις λαϊκές ανάγκες, καθώς για να εκταμιευθούν αυτά τα κονδύλια, που προέρχονται από το κλεμμένο εισόδημα των λαών της Ευρώπης, χρειάζεται η νομοθέτηση νέων αντιλαϊκών προαπαιτούμενων, όπως το πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο για τους αυτοαπασχολούμενους, αλλά και η κατεύθυνση των κονδυλίων αυτών είναι προδιαγεγραμμένη. Δε δίνονται για να καλυφθούν επείγουσες ανάγκες, όπως αυτή της σχολικής στέγης, αλλά για να κατευθυνθούν σε επενδύσεις που προωθούν τη στρατηγική της ΕΕ, τη λεγόμενη «πράσινη και ψηφιακή μετάβαση», την οποία χρυσοπληρώνουν ξανά τα λαϊκά νοικοκυριά όπως π.χ. με την εκτίναξη των τιμών της ενέργειας. 

Αποκαλυπτικό σε σχέση με τις στοχεύσεις της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων είναι το σταθερά αυξανόμενο ποσό που δίνεται για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ που καμία σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας, αλλά τη μετατρέπουν σε ορμητήριο για τη σφαγή άλλων λαών αλλά και στόχο αντιποίνων. Ίδια είναι η στόχευση και με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όπου η κυβέρνηση επιδιώκει να ξεφορτωθεί και αυτό το κόστος, μετακυλίοντας το και αυτό στις τσέπες των γονιών, όσων δηλαδή θα μπορέσουν να το αντέξουν, εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς. Για την πλειοψηφία των μαθητών των λαϊκών οικογενειών υπάρχει η ελάχιστη βάση εισαγωγής, η τράπεζα θεμάτων, ο σχεδιασμός για το εθνικό απολυτήριο που θα σημάνει πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του λυκείου μετατρέποντάς το ακόμα περισσότερο σε εξεταστικό κέντρο, ενώ για όποιον θα έχει να πληρώσει π.χ. τις 120.000 δίδακτρα στο τμήμα ιατρικής του πανεπιστημίου Κύπρου, θα υπάρχει ελάχιστη βάση πληρωμής.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, σημείωσε, ότι είναι ελπιδοφόροι οι αγώνες που εξελίσσονται και κλιμακώνονται αυτή την περίοδο, με χιλιάδες φοιτητές και μαθητές να διεκδικούν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υψηλού επιπέδου παιδεία, είναι ελπιδοφόρα η κινητοποίηση των γονιών και στο δήμο Παπάγου- Χολαργού, ενάντια στις προθέσεις Υπ. Παιδείας και Δημοτικής Αρχής να συνεχίσει τα μπαλώματα στη σχολική στέγη επιδιώκοντας να βάλει σε προκάτ αίθουσες παιδιά 4 και 5 χρονών. Αυτούς τους αγώνες το ΚΚΕ τους στηρίζει γιατί είναι δίκαιοι, και πρωτοστατεί με τα μέλη του μέσα στο φοιτητικό, το μαθητικό, το εργατικό, το γονεϊκό κίνημα ώστε να σημαδέψουν τον πραγματικό αντίπαλο το σύστημα που για το κέρδος δεν λογαριάζει τις ανάγκες των πολλών, για να βαδίσουμε στο δρόμο της ανατροπής, για να βάλει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία τη σφραγίδα της στις εξελίξεις.

Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Αντώνης Ρεκλείτης, δημοτικός σύμβουλος, επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Παπάγου – Χολαργού, αναδεικνύοντας την έκφραση της ίδιας πολιτικής στο δήμο Παπάγου – Χολαργού. Συγκεκριμένα ανέφερε «τα τελευταία χρόνια η πολιτική που ακολουθείται έχει ως αποτέλεσμα την περικοπή της χρηματοδότησης των σχολικών επιτροπών και των αρμοδιοτήτων χτισίματος και συντηρήσεων δημοσίων κτιρίων στο 60% προ κρίσης, την περικοπή του προσωπικού σε όλες τις βοηθητικές λειτουργίες, την αύξηση των  κενών των εκπαιδευτικών μετά την κρίση καθώς και την κατάργηση του ΟΣΚ με αποτέλεσμα η ΚΤΥΠ να είναι πλέον υπεύθυνη για το χτίσιμο όλων των δημόσιων
κτιρίων. Το κράτος έχει απεμπολήσει την ευθύνη του για τα σχολεία και οι Δήμοι τα βλέπουν με εχθρότητα. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στο δήμο μας είναι πρόβλημα που το συναντάται σε όλη την Ελλάδα, με αιχμή τα αστικά κέντρα κυρίως.  Η εφαρμογή της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης η οποία ψηφίστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ το 2018-2019 και εφαρμόστηκε από τη ΝΔ πρώτη φορά το 2020-2021,όξυνε το ζήτημα της σχολικής στέγης σε πάρα πολλούς δήμους, και στο δικό μας, και αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα από αυτούς. Οι δύο αυτές κυβερνήσεις δεν έδωσαν ούτε 1€ για να προετοιμάσουν και να εφαρμόσουν ένα κατά τα άλλα σωστό παιδαγωγικό μέτρο αφήνοντας τους δήμους να το διαχειριστούν.


Ο Δήμος μας δεν είναι διαχειριστικά ανεπαρκής αλλά η λογική με την οποία δρα είναι αυτή του κόστους – οφέλους. Στα όρια του Δήμου μας υπάρχουν και μπορούν να αξιοποιηθούν: το πρώην σχολείο στην Κλειούς, ένα εγκαταλελειμμένο από το 1997 κτίριο το οποίο δεν αξιοποιήθηκε μέχρι σήμερα καθώς μεταξύ άλλων υπήρχε αντιπαράθεση αν ανήκει στο Δήμο ή στην ΚΤΥΠ, το οικόπεδο στην Παναγιώτου ιδιοκτησίας του δήμου, χαρακτηρισμένο για να γίνει σχολείο από το 1999, και το οικόπεδο της Αριστοτέλους που αγόρασε ο Δήμος ώστε να φτιαχτεί παιδικός σταθμός και το οποίο δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για να χτιστεί σχολείο της πρωτοβάθμιας ακόμα, γιατί δεν αλλάζει τόσο γρήγορα το γενικό πολεοδομικό σχέδιο
της δημοτικής κοινότητας του Χολαργού. Το αστικό κράτος διατηρεί τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να μην λύνει τα προβλήματα τη στιγμή που δημιουργούνται ως ανάγκες, οι ανάγκες μας είναι κόστος για το κράτος, ενώ για διάφορα επενδυτικά σχέδια οι διαδικασίες προχωρούν fast- track. Θα λύσει τα προβλήματα μόνο όταν συμφέρει το σχεδιασμό του.


Στη συνέχεια τόνισε ότι «το κτιριακό ζήτημα πρέπει να το εξετάζουμε από πολλές πλευρές. Στο δήμο μας δεν έχει γίνει έλεγχος στατικής επάρκειας σε δεύτερο και τρίτο βαθμό σε κανένα σχολείο παρά μόνο σε πρώτο βαθμό, δηλαδή έχει γίνει μόνο ένας οπτικός έλεγχος. Κανένα σχολείο του Δήμου δεν έχει σχέδιο πυρασφάλειας ενώ μόνο σε δύο σχολεία έχει γίνει μελέτη ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων. Στα σχολεία μας δεν έχουν γίνει ουσιαστικές συντηρήσεις και ο δήμος αρκείται σε πασαλείμματα αν και εφόσον ληφθεί επιχορήγηση από πρόγραμμα του ΕΣΠΑ ενώ κανένα σχεδόν σχολείο δεν έχει πιστοποίηση για άτομα με ειδικές ανάγκες». Σήμερα, συνέχισε, έρχονται να λύσουν το πρόβλημα της στέγασης με προκάτ αίθουσες και όχι με επιτάχυνση της ανέγερσης νέων σχολείων ή αξιοποίηση κτιρίων του δήμου. Ακόμα και την ενοικίαση νέων χώρων την αποφεύγουν καθώς από τη σχολική χρονιά 2022-23 τα ενοίκια των κτιρίων που προορίζονται για σχολεία βαραίνουν οικονομικά το Δήμο και όχι το κράτος όπως συνέβαινε πρότερα.


Φυσικά τα ζητήματα συνδέονται με τα όρια των σχολείων, την οργανικότητα των τμημάτων, την οργανικότητα των εκπαιδευτικών που τοποθετούνται στα αντίστοιχα σχολικά συγκροτήματα, τον αριθμό των εκπαιδευτικών που έχουν ανάγκη μετά και τη συγχώνευση σχολείων και τμημάτων, και πάλι με τη λογική του κόστους. Αναφορικά με τη δράση των άλλων δυνάμεων στο χώρο για το ζήτημα αυτό ανέφερε: «Οι άλλες παρατάξεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχουν μια διαχειριστική λογική κόστους – οφέλους και συντάσσονται με την αρχή όπου ο δήμος είναι αυτός που παρέχει υπηρεσίες στο δημότη, ο οποίος με τη σειρά του, εκλαμβάνεται ως καταναλωτής υπηρεσιών, ενώ τα κονδύλια τα οποία προτείνουν να χρησιμοποιηθούν είναι αυτά που αυτά που τους δίνει το κράτος και αυτά που μπορούν να εισπράξουν από εμάς. Δεν αντιμετωπίζουν τα σχολεία ως ανάγκη των παιδιών μας και αποδέχονται στην πραγματικότητα όλο το νομικό πλαίσιο του κράτους λειτουργίας των σχολείων. Για προεκλογικούς (και όχι μόνο) λόγους, μάλιστα, οι παρατάξεις των κ.κ. Οικονόμου και Τούτουζα τοποθετήθηκαν δημόσια εναντίον της ανέγερσης σχολικού συγκροτήματος στο οικόπεδο Παναγιώτου. Η παράταξη του κ. Καρανικόλα του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στα λόγια τάχθηκε υπέρ της ανέγερσης του νέου σχολείου στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο, φιλοξενεί στο ψηφοδέλτιό του έναν από τους δύο ανθρώπους που υπογράφουν κατά των νέων σχολείων, η μία μάλιστα, που πρότεινε εκ μέρους της παράταξης του για τη Σχολική Επιτροπή,  υπογράφει την προσφυγή στο ΣτΕ (που φέρεται κατά της ίδιας της ίδρυσης των σχολείων) για να παρεμποδιστεί η ανέγερση σχολείου. Η παράταξη της κ. Σιώτου, που εμφανίζεται ευαίσθητη για το πράσινο και την αστική βιώσιμη ανάπτυξη, δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση για το πως πραγματικά θα λυθεί το ζήτημα των σχολείων, προφανώς για να ψαρεύει σε θολά νερά σε μια προσπαθεια να τα έχει καλά με όλους. Χαρακτηριστικά, στο Δημοτικό Συμβούλιο στις 25/1, οι 8 προτάσεις πήραν τρεις διαφορετικές θέσεις σε τρεις διαφορετικές ομιλίες: τάχθηκαν υπέρ της ανέγερσης μιας σχολικής στέγης για όλους, στη συνέχεια τάχθηκαν υπερ μια πιο αποκεντρωμένης στέγης, ενός “σχολείου γειτονιάς”, και τέλος τάχθηκαν υπέρ της ανέγερσης ενός πολυδύναμου σχολείου» με το σχολείο της γειτονιάς να πηγαίνει περίπατο… Η παράταξη του κ. Ζήκα του ΜεΡΑ25 στάθηκε και αυτή κατά της ανέγερσης σχολείου στο οικόπεδο της Παναγιώτου, προτάσσοντας ως λύση το οικόπεδο Πίνδου και Αργυροκάστρου, ενώ υπαινίχθηκε ότι ο δήμαρχος και κάθε δήμαρχος δεν είναι και ο πλέον αρμόδιος να δέχεται τις συλλογικές πιέσεις και διεκδικήσεις. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Α. Ρεκλείτης, το οικόπεδο στην Παναγιώτου θα λύσει τις άμεσες ανάγκες σχολικής στέγης του Παπάγου ενώ το οικόπεδο στην Πίνδου και Αργυροκάστρου τις μελλοντικές, γι’ αυτό πρέπει να διεκδικηθούν και τα δύο. Αναφορικά με τις προθέσεις αλλά και τα πεπραγμένα των δημάρχων ανέφερε πως τη δεκαετία του ’80 και του ’90, δήμαρχοι κομμουνιστές, κατέλαβαν οικόπεδα και χτίσανε σχολεία, ερχόμενοι οι ίδιοι αντιμέτωποι με ΜΑΤ, και λύνοντας το πρόβλημα της σχολικής στέγης στο δήμο τους. Είναι εχθρικό προς τους δημότες, τους εργαζόμενους, να αντιμετωπίζεται το ζήτημα των σχολείων με το αν έχουμε λεφτά, να αφήνεται χώρος για αντιπαράθεση μεταξύ των δημοτών για το αν χρειαζόμαστε περισσότερο χώρους πρασίνου ή σχολεία τη στιγμή που χρειαζόμαστε και τα δύο, είναι και τα δύο λαϊκές ανάγκες. Παράλληλα τα έργα που γίνονται τελικά έχουν κακοτεχνίες, παραλείψεις και μεγάλες καθυστερήσεις. Αντιπαλεύουμε τη λειτουργία των δήμων ως ανταποδοτικές επιχειρήσεις και δεν πρεπει να επιτρέψουμε να γίνουν περαιτέρω φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί εισπράττοντας χρήματα είτε από γονείς ατομικά είτε από του Συλλόγους. Τα έξοδα των σχολείων είναι υποχρέωση του κράτους. Υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις ώστε τα σχολεία μας να είναι αυτά που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας σήμερα, να είναι σύγχρονα, ασφαλή και ελκυστικά, και το μόνο πραγματικά εμπόδιο είναι ότι δεν δίνουν λεφτά για να φτιαχτούν, γιατί δεν έχουν να βγάλουν κέρδος από αυτό, και έτσι το πρόβλημα γίνεται ογκώδες και οξυμένο για εμάς και καταλήγουμε να διεκδικούμε μεταξύ άλλων το αυτονόητο, να μην μπουν τα παιδιά μας σε κοντέινερ.

Το ΚΚΕ είναι η έκφραση των αγώνων και των αγωνιών των γονιών μέσα στους δήμους αλλά και στη Βουλή, τα αιτήματα των γονιών βάζουμε και μαχόμαστε για αυτά στο βαθμό που μπορούμε και πρέπει όλοι να συσπειρωνόμαστε στο κίνημα των γονιών, των εκπαιδευτικών, των μαθητών. Στις παρεμβάσεις τους οι γονείς από τους Συλλόγους και την Ένωση Γονέων που παρευρέθηκαν ανέδειξαν τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σχολικά κτίρια, τα προβλήματα που δημιουργούνται με τις εργολαβίες να παραδίνουν ακριβοπληρωμένα έργα ημιτελή και πρόχειρα και την αντιμετώπιση από το Δήμο ο οποίος κλείνει τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα. Ακόμα τόνισαν την αναγκαιότητα οι Σύλλογοι και οι γονείς να είναι ενωμένοι και συσπειρωμένοι, να αγωνίζονται συλλογικά και να διεκδικούν τις πραγματικές ανάγκες, απορρίπτοντας κάθε λογής εκβιασμούς όταν οι αρμόδιοι τους φέρνουν προ τετελεσμένων, τονίζοντας ότι μέσα από την προώθηση του συλλογικού συμφέροντος όλων των παιδιών θα βρίσκουν ικανοποίηση και οι ατομικές ανάγκες του κάθε παιδιού.