Νικήτας Κανάκης 20 ολάκερα χρόνια Γιατρών του Κόσμου

20 ολάκερα χρόνια. Με ζέστη και με κρύο. Στη βροχή και στο λιοπύρι. Στις δύσκολες και στις καλές μέρες. Μόλις έπεφτε το σκοτάδι. Εκεί στην πλατεία στην Ομόνοια και στην Ιάσωνος τον πρώτο καιρό. Με ένα παλιό σαράβαλο φορτηγάκι στην αρχή που το μεράκι και το πείσμα τους μετέτρεψαν στην πιο ανθρώπινη κλινική. Στους “δρόμους της Αθήνας”. Το πιο παλιό πρόγραμμα των Γιατρών του Κόσμου μαζί με το Πολυιατρείο. Που δεν σταμάτησε ούτε μια μέρα.
Να φροντίζουν κακοφορμισμένα πόδια, χέρια με αποστήματα, να περιποιούνται ανείπωτες πληγές.
Να περιθάλπουν με ζήλο σκιές ανθρώπων που οι υπόλοιποι όταν τους συναντάμε γυρίζουμε το κεφάλι αλλού.
Να μαζεύουν σύριγγες και δίνουν καινούργιες, να παίρνουν αίμα για τα λοιμώδη και να τρέχουν μόνοι τους για τι εξετάσεις.
Να δίνουν ζεστό τσάι τα παγωμένα βράδια, κουβέρτες σλιπιμπάγκ. Κρύο νερό τα καλοκαίρια.
Να πιάνουν κουβέντα χωρίς ηθικολογίες και κηρύγματα. Να ξέρουν τα “ παιδιά” ένα προς ένα με το μικρό τους όνομα. Και να τους φέρονται με τον πιο τρυφερό τρόπο που έχω δει. Σαν να φροντίζουν τους πιο δικούς τους ανθρώπους. Να λυπούνται σαν να έχασαν συγγενείς κάθε φορά που μάθαιναν από τους άλλους πως ο Γιώργος η Μαρία που είχαν να φανούν μέρες στη μονάδα έφυγαν για πάντα. Και να ενθουσιάζονται κάθε φορά που κάποιος κατάφερνε να ξεφύγει
Θυμάμαι τα πρώτα ηρωικά χρόνια. Στο μικρό γραφείο που είχαμε. Όταν εμείς οι “αλλοπαρμένοι” των εξωτερικών αποστολών μαζευόμασταν τα βράδια. Για να ανοίξουμε χάρτες, να βρούμε τα περάσματα, να ανταλλάξουμε πληροφορίες από ξένες αποστολές, να αποφασίσουμε που και πως θα καταφέρουμε να ταξιδέψουμε, πως θα στείλουμε τα φάρμακα, ποιός θα είναι στην πρώτη ομάδα και ποιος στη δεύτερη . Συναντούσαμε τους εθελοντές των δρόμων που ετοιμάζονταν να βγούνε. Η αν δεν είχαν βάρδια να ετοιμάζουν εκεί στην άκρη το “ξυνό”, να μετράνε τις σύριγγες, τα προφυλακτικά που κατάφεραν να μαζέψουν.
Τότε για να είμαι ειλικρινής δεν τους καταλάβαινα.
Συνεπαρμένος από την ιδέα μιας καθαρά ελληνικής παρέμβασης στους πολέμους και τις καταστροφές που μαίνονταν γύρω και μακριά μας, γοητευμένος με την ιδέα της ανθρωπιστικής παρέμβασης στις πιο απρόσιτες περιοχές αδυνατούσα να καταλάβω την ουσία της παρέμβασης τα βράδια στις πιάτσες.
Εδώ κουβεντιάζαμε πως θα σπάσουμε τον αποκλεισμό της Βαγδάτης τα junkies μάραναν.
Οι εθελοντές των Δρόμων της Αθήνας προσηλωμένοι, πεισματάρηδες, αφοσιωμένοι μου φάνταζαν σχεδόν εμμονικοί να επιμένουν σε μια χαμένη ιστορία, τους χρήστες. Ετσι νόμιζα. Πόσο λάθος είχα!
Αλλά και αργότερα όταν βρεθήκαμε στα πρώτα χρόνια της κρίσης αντιμέτωποι με το κύμα των νεόπτωχων που άρχισαν να πλημμυρίζουν τα Πολυιατρεία και πάλι ήμουν επιφυλακτικός, σχεδόν καχύποπτος. Ήταν η μοναδική δράση των Γιατρών του Κόσμου που ποτέ μου δεν αναμείχθηκα. Μου φαινόταν μια περιττή “πολυτέλεια”.
Τώρα πλέον ξέρω, απλά ποτέ δεν είχα τα κότσια…
“ κάντε ότι θέλετε, μόνο μη ζητάτε τίποτα. Τα μικρά παιδιά τώρα είναι η προτεραιότητα…” Ακόμα θυμάμαι με ντροπή, την πικρή αυτή κουβέντα που είπα εκνευρισμένος ένα βράδυ που τους συνάντησα, στον Φίλιππο τον Ολυμπίτη . Και μετανιώνω. Γιατί ποτέ τους δεν ζήτησαν τίποτα!!!
20 χρόνια μετά, την ΤσικνοΠέμπτη βλέποντας νέα παιδιά αντί να συζητάνε που θα διασκεδάσουν, να ετοιμάζονται φορώντας το γιλέκο των Γιατρών του Κόσμο να ετοιμάζονται να βγούν στο δρόμο και κοιτώντας σχεδόν έκπληκτος τα στατιστικά, συνειδητοποιώ πόσο λάθος είχα, πόσο πολύ αδίκησα αυτό το “πρωτότοκο” παιδί των Γιατρών του Κόσμου που τα κατάφερε τόσο καλά μόνο του. Και στάθηκε μοναδικό αποκούμπι στους πιο απόκληρους, στις “σκιές της πόλης”. Και που τώρα πια στην “ ενηλικίωση» του μας ξανα-κάνει όλους τόσο περήφανους.
Ας είναι η αποψινή μου συγνώμη στους υπέροχους συντρόφους των “Δρόμων της Αθήνας” που είναι κάπου εκεί έξω, το έστω και καθυστερημένα, δικό μου μπράβο…
υ.γ. στη μνήμη του Καλού Ανθρώπου των Γιατρών του Κόσμου Φίλιππου Ολυμπίτη…