Με την ζεστασιά του καφενείου και τα αστεία και τα πειράγματα της παρέας. Γύρω από έναν μεζέ και μια μπύρα η ένα τσίπουρο. Ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Σάββας, ο Γιάννης και όλοι οι άλλοι. Και ο Νικήτας. Που δεν ήρθε να πει αλλά να ακούσει.
Κουβέντα με φίλους και όχι μόνο. Για την γειτονιά και τις ανάγκες της. Το πρόβλημα με την ασφάλεια στο σχολείο, την διαμπερή κίνηση από την Αγία Παρασκευή, τα πεζοδρόμια, την ασφάλεια, τα -περίφημα πιά – νεράντζια, την ανάπτυξη της περιοχής, το φυσικό αέριο που σταμάτησε στους τελευταίους δρόμους, την πλατεία που κανείς δεν ξέρει τι γίνεται και γιατί δεν προχωράει, την φροντίδα των πιό ηλικιωμένων. Και πολλά άλλα. Οι καθημερινές, μικρές κι μεγάλες, αγωνίες, τα παράπονα αλλά και οι ελπίδες.
Θα το ξαναπώ. Φιλοδοξώ να είμαι ένας διαφορετικός Δήμαρχος. Που δημότες, κάτοικοι και εργαζόμενοι θα του απευθύνονται με το μικρό του όνομα. Που θα ξέρουν το τηλεφωνό του. Που θα τον συναντάν όχι σε γραφεία και συσκέψεις μόνο, αλλά καθημερινά στον δρόμο, εκεί που εξελλίσεται η ζωή της πόλης. Που θα μπορούν να μιλάνε απευθείας χωρίς μεσολάβηση και ενδιάμεσους.
Που θα μπορούν να γκρινιάζουν να διαμαρτύρονται αλλά και να προτείνουν. Ενας Δήμαρχος που θα ξέρει να ακούει και όχι μόνο να μιλάει, θα φροντίζει να ρωτάει και δεν θα παριστάνει πως τα ξέρει όλα, που δεν θα ντρέπεται να λέει δεν ξέρω και να προσπαθεί να μαθαίνει, θα παραδέχεται τα λάθη του και να φροντίζει να τα διορθώνει,.που δεν θα διστάζει να λέει συγνώμη όταν τα κάνει μούσκεμα και να παίρνει την ευθύνη. Ένας Δήμαρχος που θα πείθει και δεν επιβάλει, θα ανέχεται τη διαφορετική γνώμη, θα προστατεύει τους πιό αδύναμους και θα φροντίζει να ακούγεται και να μετράει η γνώμη του καθένα ακόμα και εκείνου που φαντάζει στα μάτια των άλλων ο πιό ασήμαντος.
Ενας Δήμαρχος που θα είναι χρήσιμος. Και αυτό -πιστέψτε με- αρκεί…
#μετονΝικήτα